Socjoterapia

            Socjoterapię zalicza się do procesów korekcyjnych o charakterze terapeutycznym. Jest to metoda leczenia zaburzeń zachowania i niektórych zaburzeń emocjonalnych u dzieci i młodzieży w toku spotkań grupowych.

            Działania socjoterapeutyczne zmierzają do tego, by stwarzać dzieciom warunki do prawidłowych i konstruktywnych doświadczeń społecznych. Dzięki temu uczestnicy socjoterapii poznają prawidłowe wzorce zachowań, uczą się mądrego funkcjonowania w grupach, nawiązują zdrowe relacje zarówno ze swoimi rówieśnikami, jak i z dorosłym (terapeuta). W bezpiecznych warunkach wsparcia i opieki ze strony dorosłego terapeuty dzieci mają okazję doświadczać różnych sytuacji społecznych, dowiadując się, które z ich reakcji na nie są właściwe, a które należy zmieniać. Uczą się prawidłowego reagowania, wyrażania i rozładowywania emocji, nawiązywania relacji, rozwiązywana konfliktów, komunikowania się.

            Cykl pracy grupy jest procesem długotrwałym i realizuje kolejne etapy rozwoju grupy. Początkowo praca koncentruje się na integracji grupy oraz budowaniu poczucia bezpieczeństwa poprzez wprowadzenie norm grupowych i identyfikację uczestników z celami socjoterapeutycznymi. W dalszej kolejności wyjaśnia się i urealnia relacje emocjonalne pomiędzy uczestnikami, po to, by zapewnić optymalne warunki do realizacji celów socjoterapeutycznych. Następnie grupa z inicjacji prowadzącego podejmuje wspólne działania w celu uczenia się konstruktywnych zachowań, korektywnych doświadczeń emocjonalnych, poszerzenia samoświadomości, prawidłowego realizowania potrzeb i pozytywnego odreagowania emocjonalnego. Podczas końcowych spotkań grupy dzieci uczą się, w jaki sposób konstruktywnie radzić sobie z rozstaniem, mają okazję doświadczyć w bezpiecznych i prawidłowych warunkach emocji związanych z zakończeniem relacji.

            W trakcie spotkań dzieci uczestniczą w grach, zabawach, psychodramach i ćwiczeniach. Zajęcia socjoterapeutyczne mają na celu spowodowanie, że dziecko pozna samego siebie, pozna swoje mocne i słabe strony, swoje talenty, zdolności, będzie umiało budować poczucie własnej wartości, rozpoznawać i nazywać emocje, uczucia swoje i innych.

            Podczas takich zajęć dzieci uczą się stawiać granice, odmawiać, przełamywać własną nieśmiałość. Uczą się, jak radzić sobie w sytuacjach dla nich stresowych, jak wyrażać emocje i uczucia, samodzielnie podejmować decyzje i brać za nie odpowiedzialność. Jak rozpoznać własne zainteresowania, możliwości ich realizacji.

            Zajęcia prowadzone są przez dwóch socjoterapeutów. W większości odbywają się w sali, część z nich może być jednak realizowana w plenerze (boisko, przestrzeń publiczna).

 

 

Terapia pedagogiczna

            Terapia pedagogiczna jest specjalistycznym działaniem mającym na celu usunięcie przyczyn i objawów trudności w uczeniu się, a w konsekwencji oddziaływań terapeutycznych – eliminowanie niepowodzeń szkolnych. Jej efektem powinna być zmiana postawy ucznia wobec trudności w uczeniu się, wzrost motywacji do nauki, opanowanie umiejętności poprawnego pisania i czytania, a także wyeliminowanie błędów.

            Głównym celem terapii pedagogicznej jest stymulowanie i usprawnianie rozwoju funkcji psychomotorycznych, biorących udział w procesie nabywania umiejętności czytania i pisania. W trakcie zajęć są także prowadzące działania zmierzające do wyrównywania braków w wiadomościach i umiejętnościach uczniów.

            Ważnym aspektem oddziaływań terapeutycznych jest także eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ich emocjonalnych i społecznych konsekwencji, dotykających dzieci w skutek częstego doświadczania negatywnych ocen.

            Zajęcia przeznaczone są dla dzieci przejawiających nasilone trudności w uczeniu się, zdobywaniu umiejętności czytania i pisania. Często występują one u dzieci z:

-        deficytami funkcji percepcyjnych: wzrokowych, słuchowych, koordynacji wzrokowo-ruchowej, itd.

-        zakłóceniami i opóźnieniami rozwoju ruchowego, procesów lateralizacji

-        inteligencją przeciętną, jak i niższą niż przeciętna.

            Terapia pedagogiczna stwarza dzieciom z zakłóceniami rozwojowymi możliwości wszechstronnego rozwoju. W celu eliminowania niepowodzeń szkolnych oraz ich negatywnych konsekwencji. Oddziałuje za pomocą środków pedagogicznych zarówno na przyczyny, jak i przejawy trudności w uczeniu się.

            Zajęcia korekcyjno-kompensacyjne prowadzone są w formie indywidualnej, w parach lub grupach. Dobór odpowiedniej dla dziecka formy terapeutycznej za każdym razem uwzględnia indywidualne potrzeby i możliwości konkretnego dziecka.

 

 

Trening Umiejętności Społecznych (TUS)

Trening Umiejętności Społecznych to zajęcia mające na celu nabywanie i ćwiczenie umiejętności społecznych, gdzie dzieci mają okazję do kształtowania właściwych wzorców komunikacyjnych.

Trening ten przeznaczony jest dla uczniów mających trudności w kontaktach społecznych, a szczególnie, gdy zdiagnozowano u nich zespół Aspergera, ADHD, autyzm wysokofunkcjonujacy, zaburzenia zachowania, zaburzenia więzi. Może on również pomóc dzieciom nieśmiałym, wycofanym, reagujących lękiem; dzieciom, które przeżywają trudności w funkcjonowaniu w grupie, przede wszystkim dlatego, że mają trudności w przestrzeganiu zasad, cierpliwym czekaniu na swoją kolej, wytrzymaniem 45 minut lekcji bez wstawania i rozmawiania, ze skupieniem się na zadaniach, samokontrolą.

Celem zajęć jest:                

- rozwijanie umiejętności rozróżniania i identyfikowania emocji

- poznanie pozytywnych sposobów rozładowywania napięcia emocjonalnego

- rozwijanie rozumienia siebie i innych ludzi

- rozwijanie dostrajania się emocjonalnego do sytuacji i osoby

- doskonalenie umiejętności współdziałania w grupie

- rywalizacja – radzenie sobie z porażkami i niepowodzeniami

- nauka umiejętności radzenia sobie ze stresem,

- nauka sposobów radzenia sobie z sytuacjami trudnymi i konfliktowymi

- poznanie technik rozwiązywania problemów

- rozwijanie umiejętności planowania i realizowania własnych celów

Cele i program zajęć grupowych są dostosowywane do potrzeb uczestników grupy i mogą ulegać modyfikacji.

Zajęcia odbywają się w cyklach kilkunastu spotkań Prowadzone są przez dwóch wykwalifikowanych trenerów.

 

 

Terapia behawioralna

Terapia behawioralna jest jedną z głównych metod pracy z dziećmi z autyzmem. Jej celem jest przede wszystkim nauczenie dziecka samodzielnego funkcjonowania w życiu codziennym i możliwie łatwego przystosowywania się do zmieniających się warunków otoczenia.

Technika ta bazuje na teorii uczenia się, gdzie terapeuta starają się wzmacniać zachowania pożądane, a wygaszać oraz redukować zachowania nieprawidłowe. Im większą zdolność do adaptacji dziecko osiągnie, tym większa będzie jego samodzielność i niezależność.

Terapię behawioralną rozpoczyna się od nauki podstawowych umiejętności, czyli prawidłowej komunikacji, np. zachowywania kontaktu wzrokowego, czynności samoobsługowych, np. prawidłowego jedzenia, wykonywania prostych poleceń słownych, np. wskazywania i przynoszenia konkretnych przedmiotów.

Główne cele terapii behawioralnej to:

-          rozwijanie zachowań deficytowych – a więc zachowań występujących u dziecka z autyzmem zbyt rzadko lub nie występujących wcale, a które powszechnie uważane są za prawidłowe i pożądane u zdrowego dziecka w pewnym wieku i w pewnych sytuacjach ( prawidłowa mowa, zabawa zabawkami okazywanie uczuć,  itd.),

-          redukcja zachowań niepożądanych – bez eliminacji tych zachowań nie ma mowy o skuteczności terapii. Działanie to opiera się na szczegółowym opisaniu zachowania, zmierzeniu jego natężenia, zaplanowaniu i wprowadzeniu w życie koniecznych zmian oraz na ocenie skuteczności podjętych działań,

-          generalizacja i utrzymanie efektów terapii – generalizacja następuje wówczas, gdy pożądane zachowanie pojawia się w różnych środowiskach i w obecności różnych osób, rozszerza się na wiele pokrewnych zachowań oraz utrzymuje się w czasie.

 

 

Terapia ręki

Terapia ręki ma na celu  usprawnianie funkcji percepcyjno – motorycznych, dzięki którym dziecko osiągnie optymalny poziom w zakresie samoobsługi oraz doskonalenia sprawności manualnej i grafomotoryki.

Zajęcia prowadzone tą metodą polegają na przeprowadzeniu:

-  diagnozy sprawności ręki u dziecka

-  oceny poziomu rozwoju motorycznego dziecka

-  terapii ręki  -  wspomaganiu funkcji pisania oraz korekcji nieprawidłowego chwytu pisarskiego, a także posługiwania się innymi narzędziami, prowadzeniu masażu dłoni

-  terapii ręki dzieci leworęcznych

-  terapii ręki w dążeniu do samoobsługi

Co powinno niepokoić?

       Jest wiele czynników, które mogą świadczyć o trudnościach w rozwoju małej motoryki. Zazwyczaj pierwsze symptomy problemów pojawiają się już we wczesnym dzieciństwie, często jednak  przechodzą niezauważone. Na początku objawiają się one przeważnie w postaci obniżonej sprawnością w zakresie dużej motoryki oraz trudnościami z opanowaniem czynności samoobsługowych. Często też problemy manualne są niesłusznie identyfikowane wyłącznie z nieprawidłowym chwytem pisarskim czy „nieładnym” pismem. W tym, też kierunku prowadzone są wówczas działania usprawniające. Niestety, kłopoty z małą motoryką są często wierzchołkiem góry lodowej bardziej globalnych zaburzeń, a sedno problemu należy szukać u podstaw rozwoju dziecka.

Objawy dysfunkcji małej motoryki:

• niechęć do podejmowania aktywności ruchowej, czynności samoobsługowych i manualnych, trudności w posługiwaniu się prostymi narzędziami;
• opóźniony rozwój praksji (umiejętności planowania ruchowego dotyczącego zwłaszcza nowych czynności motorycznych);
• obniżona precyzja i szybkość ruchów docelowych;
• mała wyćwiczalność w zakresie opanowywania ruchów drobnych związana z nadmiernym lub obniżonym napięciem mięśni oraz brakiem koordynacji wzrokowo-ruchowej dotyczącej pracy palców, dłoni i przedramienia;
• zakłócenia ogólnej koordynacji wzrokowo-ruchowej przy czynnościach wykonywanych pod kontrolą wzroku;
• szybkość i zakres ruchów rąk niedostosowane do charakteru wykonywanej czynności;
• wydłużony czas opanowania oraz wykonania wyuczonych czynności motorycznej;
• zbyt silne lub utrzymujące się ponad wiek rozwojowy występowanie synkinezji (współruchów towarzyszących ruchom docelowym) co świadczy o zaburzeniach rozwoju ruchowego, może być objawem poważniejszych zakłóceń dynamiki procesów nerwowych dziecka; utrudnia również proces automatyzacji czynności motorycznych;
• globalne zaburzenia napięcia mięśniowego (obniżony, podwyższony lub zmienny tonus mięśniowy)
• zaburzona regulacja napięcia mięśniowego: trudności w rozluźnianiu  mięśni nie zaangażowanych w wykonywanie czynności przez co ruchy są pozbawione naturalnej swobody, sprawiają wrażenie sztywnych i kanciastych; słaba stabilizacja centralna wpływająca na nieprawidłową dystrybucję napięcia mięśniowego na mięśnie obwodowe;
• trudności szkolne ( obniżony poziom czynności grafomotorycznych, w tym techniki i tempa pisania, problemy z nauką przedmiotów, których opanowanie wymaga sprawności motorycznej, manualnej, czy rysunkowej: wychowanie fizyczne, plastyka, prace techniczne, geometria);
• zaburzenia logopedyczne dotyczące głównie planowania aparatu ruchowego mowy oraz napięcia mięśniowego artykulatorów ;
• obronne mechanizmy emocjonalne objawiające się frustracją lub reakcjami negatywistycznymi, gdyż  wysiłek włożony w pracę podczas wykonywania czynności manualnych (np. prace plastyczne, techniczne itp.) jest niewspółmierny do efektu końcowego, wtórne zaburzenia procesów motywacyjnych.

 

 

Terapia mutyzmu wybiórczego

Mutyzm wybiórczy jest zaburzeniem lękowym. Jest rozumiany jako ogromny lęk przed byciem słyszanym lub nawet byciem widzianym podczas mówienia w pewnych okolicznościach. Milczenie dziecka w pewnych sytuacjach nie ma nic wspólnego z jego wyborem czy wolną wolą. Wiadomo, ze dziecko mówi w sytuacjach kiedy czuje się komfortowo, natomiast nie mówi kiedy mowa wywołuje u  niego silny lęk.

Terapia mutyzmu wybiórczego opiera się na trzech technikach behawioralnych, które pomagają dziecku aktywować mowę i ją generalizować:

- „wygaszanie bodźca” -Dziecko rozmawia z zaufaną osobą (zwykle rodzicem) w sytuacji, która powoduje u niego minimalny poziom lęku, a koordynator (nauczyciel) stopniowo dołącza się do ćwiczeń metodą małych kroków („Sliding in”) i z czasem przejmuje rolę rodzica we wprowadzaniu kolejnych osób do rozmowy (np. dzieci z klasy).

Rola koordynatora polega zatem na kontynuowaniu procesu generalizacji mowy do innych osób i w różnych miejscach np. w klasie szkolnej, stołówce, świetlicy. Rolą rodzica jest wspieranie generalizacji języka w innych środowiskach np. w sklepie, w przychodni, wśród znajomych itp.

-  „modelowanie” - W tym przypadku nacisk położony jest na mowę. Dziecko zaczyna od komunikatów niewerbalnych kierowanych do koordynatora w sytuacji, która powoduje u dziecka minimalny poziom lęku. Następnie dziecko wykonuje małe kroki w kierunku komunikacji werbalnej stopniowo zwiększając wysiłek artykulacyjny, kontakt wzrokowy długość sylab, słów czy zdań.

- „desensytyzacja” (zmniejszanie intensywności reakcji lękowej) - Dziecko przyzwyczaja się do myśli robienia tego, co wcześniej było dla niego niemożliwe za pomocą ćwiczeń, które są związane z tą czynnością. Na przykład pozwala nauczycielowi i uczniom usłyszeć swój nagrany głos lub rozmawia ze swoimi kolegami czy koleżankami najpierw przez telefon zanim zacznie rozmawiać z nimi twarzą w twarz.

W praktyce stosuje się kombinację tych technik w zależności od wieku dziecka, poziomu lęku i tego, czy jego opiekunowie mogą być włączeni w terapię.

Więcej informacji na temat mutyzmu wybiórczego Znajdziecie Państwo na stronie http://www.mutyzm.org.pl/ oraz w grupie wsparcia http://www.mutyzm.org.pl/grupa-wsparcia/

 

 

Sensoplastyka

SENSOPLASTYKA® to zajęcia rozwojowe  dla dzieci w wieku od 0 do 100lat.

Sensoplastyka® poprzez zastosowanie różnego rodzaju mas plastycznych, faktur kolorów i zapachów, wpływa na stymulację wszystkich zmysłów: węchu, wzroku, dotyku, słuchu, smaku, a co za tym idzie na optymalny rozwój całego organizmu. Stymulując receptory wpływa na rozwój połączeń nerwowych w mózgu.

Sensoplastyka® wpływa na wiele aspektów rozwoju dzieci:

• wspomaga budowanie ich świadomości ciała i przestrzeni,
• dba o usprawnienie ruchowe (przygotowanie do nauki chodzenia w przypadku niemowląt),
• wspiera rozwój zmysłów,
• wpływa na rozwój mowy (ośrodki w mózgu odpowiedzialne za mowę są usytuowane blisko ośrodków odpowiadających za małą motorykę – czyli pracę dłoni),
• poprzez wspólne działania pogłębia nasz kontakt emocjonalny z dziećmi – budujemy w ten sposób ich poczucie bezpieczeństwa.

Korzyści dla dzieci wynikające z uczestniczenia w  zajęciach Sensoplastyka®:

• uwalnianie naturalnej ekspresji twórczej,
• wspieranie samodzielności,
• czerpanie satysfakcji z kreatywnego działania,
• doświadczanie sukcesów w realizacji swoich pomysłów,
• wspieranie aktywności we wprowadzanie zmian i ulepszeń,
• wychodzenie ze schematów,
• elastyczne podejście do zmian w stale zmieniającym się świecie,
• poznawanie nowych form wyrazu i działań artystycznych,
• współdziałanie i wzajemną pomoc w celu osiągnięcia zamierzonych planów,
• pielęgnowanie krytycznego i świadomego spojrzenia na rzeczywistość, które skutkuje innowacyjnością w działaniu,
• wzmacnianie wiary we własne możliwości.

Zajęcia z Sensoplastyki®  prowadzi  wykwalifikowany trener 1st. Sensoplastyki® 

 

 

EEG Biofeedback

EEG Biofeedback - biologiczne sprzężenie zwrotne – jest to technologia wykorzystująca wiedzę medyczną, psychologiczną, pedagogiczną i bioinżynieryjną do ulepszenia funkcji mózgu. Metoda została stworzona w Amerykańskim Centrum Badań Kosmicznych NASA, początkowo była wykorzystywana do szkolenia astronautów i pilotów, którzy w warunkach ogromnego stresu muszą bezbłędnie wykonywać złożone czynności. Terapia polega na podawaniu pacjentowi sygnałów zwrotnych o zmianach stanu fizjologicznego jego organizmu. Poprzez manipulację treningu pacjent jest w stanie nauczyć się modyfikować funkcje organizmu, które w naturalnych warunkach nie są kontrolowane świadomie np.: napięcie mięśniowe. Jest to profesjonalny trening mózgu, w którym informacja o stanie umysłu pacjenta jest mu przekazywana za pośrednictwem sygnału EEG. Rolę terapii EEG Biofeedback w roku 2005, 2009 oraz w 2010 doceniła Amerykańska Akademia Psychiatrii Dzieci i Młodzieży uznając ją za najlepszą metodę do rozwoju funkcji poznawczych, bez działań ubocznych. Obecnie EEG Biofeedback wykorzystywany jest przez lekarzy, pedagogów, psychologów, logopedów i rehabilitantów jako ważna metoda diagnostyczna, profilaktyczna i naprawcza. Sam trening możemy nazwać raczej formą zabawy niż ciężkich ćwiczeń, ale organizm pacjenta może odczuwać zmęczenie. Pacjent siedząc wygodnie w fotelu obserwuje widoczne na monitorze wideogry, bądź animacje, obrazujące przebieg jego fal mózgowych. Czynność bioelektryczna mózgu przekazywana jest do komputera za pomocą elektrod umieszczonych na głowie pacjenta. Wykorzystuje się tutaj sprzężenie zwrotne między stanem psychicznym, a czynnością neurofizjologiczną mózgu. Spełniając ustalone kryteria ćwiczeń gry pacjent ma wpływ na własny obraz fal mózgowych. Gdy wzrasta aktywność mózgu w pożądanym paśmie częstotliwości fal mózgowych, dziecko otrzymuje nagrodę w postaci wzrokowej (wideogra przebiega pomyślnie) i słuchowej (sygnały dźwiękowe). Przy wzroście aktywności niepożądanych pasm (sygnały, ruchy, sytuacje utrudniające trening) sukces znika. Dzięki metodzie EEG Biofeedback osoba poddawana treningowi uczy się czynności swojego mózgu. Uczy się, jak pozytywnie zmieniać wzorzec wytwarzanych fal mózgowych (wzmacniać pożądane i hamować niepożądane fale mózgowe) ponieważ stan naszego umysłu i zachowanie łączą się we wzorcu pracy mózgu(sygnały dźwiękowe). Należy również pamiętać, że EEG Biofeedback jest terapią wspomagającą i doskonale współgra z innymi rodzajami terapii, którym poddawani są pacjenci. Dzięki szerokiemu spektrum oddziaływań metoda EEG Biofeedback znajduje zastosowanie przy:

• nadpobudliwości psychoruchowej
• zaburzeniach uwagi, koncentracji
• rozwojowych zaburzeniach mowy
• problemach szkolnych (dysleksja, dysgrafia, dyskalkulia itp.)
• stanach lękowych, tremie
• rehabilitacji po urazach czaszki
• udarach
• zaburzeniach lękowych i fobiach

• zaburzeniach snu

 

 

METODA DOBREGO STARTU

       Metoda Dobrego Startu wszechstronnie oddziałuje na rozwój psychomotoryczny dziecka i ułatwia naukę czytania i pisania. Dlatego też może być wykorzystywana w pracy z dziećmi o prawidłowym rozwoju – w celu stymulowania go, jak i z dziećmi o zaburzonym rozwoju – w celu rehabilitacji zaburzeń rozwojowych. Założeniem MDS jest jednoczesne rozwijanie funkcji językowych, funkcji spostrzeżeniowych: wzrokowych, słuchowych, dotykowych, kinestetycznych (czucie ruchu), motorycznych oraz współdziałania między tymi funkcjami czyli integracji percepcyjno – motorycznej. Są to funkcje, które leżą u podstaw złożonych czynności czytania i pisania. Usprawnianie w tym zakresie, jak również kształtowanie lateralizacji i orientacji w prawej i lewej stronie ciała, jest wskazane dla dzieci przygotowujących się do nauki czytania i pisania, natomiast niezbędne dla dzieci, u których występują opóźnienia rozwoju tych funkcji. Doskonalenie integracji percepcyjno – motorycznej i kompetencji językowych ułatwia naukę czytania i pisania wszystkim dzieciom. Natomiast wyrównywanie dysharmonii rozwojowych w przypadku dzieci „ryzyka dysleksji” może skutecznie zapobiegać powstawaniu niepowodzeń szkolnych. W przypadku dzieci opóźnionych w rozwoju, udział w ćwiczeniach służy rehabilitacji zaburzeń rozwoju psychomotorycznego i pomaga im zmniejszyć trudności w opanowywaniu skomplikowanych umiejętności szkolnych. Metoda MDS oddziałuje również korzystnie na sferę pozaintelektualną (procesy emocjonalne i zachowania społeczne) oraz na rozwój mowy dziecka.

 

 

PECS czyli The Picture Exchange Communication System

PECS czyli The Picture Exchange Communication System (System Komunikacji przez Wymianę Symboli) został stworzony w 1985 roku przez behawiorystę Andy’ego Bondy’ego oraz logopedę Lori Frost w odpowiedzi na specyficzne problemy osób z autyzmem. Są to między innymi problemy z naśladownictwem, komunikacją oraz z motywacją do komunikacji. Bardzo często osoby z ASD potrafią prawidłowo artykułować dźwięki mowy, jednak nie wiedzą po co, jak i dlaczego mają się komunikować. Dlatego też w systemie PESC wychodzi się od rozbudzenia motywacji komunikacyjnej poprzez naukę proszenia o rzeczy i czynności istotne dla danej osoby. Skutkuje to odkryciem przez użytkowników systemu jednej z podstawowych funkcji komunikacji, a mianowicie możliwości zaspokajania swoich potrzeb i wpływania na otaczającą ich rzeczywistość. Podejście takie w znacznym stopniu zwiększa tempo nauki, chęć do komunikacji i eliminuje problem uzależnienia od podpowiedzi. Dzięki rozwinięciu kompetencji komunikacyjnych spada występowanie zachowań trudnych, gdyż osoby z ASD mogą realizować swoje potrzeby, mieć realny wpływ na otaczającą ich rzeczywistość i maja poczucie, że otoczenie zaczyna się liczyć z ich zdaniem.

 

 

 

Neurosensoryczna Terapia Taktylna wg dr Swietłany Masgutowej

Głównym założeniem terapii taktylnej jest wzmocnienie lub wytworzenie świadomości ciała oraz stymulacja receptorów skóry, poprzez stymulację zmysłu dotyku. Pierwszorzędnym celem terapii jest dostarczanie kontrolowanej liczby bodźców sensorycznych w szczególności dotykowych i proprioreceptywnych w taki sposób, by dziecko spontanicznie formułowało reakcje adaptacyjne poprawiające integrację tych bodźców. Celem treningu jest uruchomienie naturalnych mechanizmów rozwoju i samoregulacji organizmu oraz regulacja i normalizacja percepcji dotykowej, równoważenie napięcia mięśniowego, wspieranie procesu integracji sensorycznej, aktywizowanie mechanizmów integracji sensoryczno – motorycznej, kształtowanie świadomości kinestetycznej.

Terapia taktylna proponuje techniki masażu i stymulacji skóry, które wpływają na rozwój funkcji półkul i kory mózgowej, śródmózgowia i tylnych partii mózgu. Można ją z powodzeniem stosować w pracy z dziećmi z różnymi wyzwaniami rozwojowymi. Podczas terapii stosowane są następujące bodźce: powierzchowny dotyk (masaż) skóry w obrębie całego ciała (głaskanie, rozcieranie uciskanie, rozciąganie), głęboki dotyk (masaż proprioceptywny) w obrębie mięśni i stawów (ugniatanie, rozcieranie, wibracja), stymulację punktów neuromotorycznych. Punkty neuromotoryczne są obszarem reakcji, na którym za pomocą stymulacji dotykowej proprioreceptywnej, wyzwalane są określone ruchowe odpowiedzi mięśniowe. Celem tych zabiegów jest uaktywnienie mięśni, stymulacja przedsionkowo-proprioceptywną (ruch), stymulacja bierna - bierny ruch kończynami i tułowiem dziecka według różnych wzorców.

Terapia taktylna jest skutecznie wykorzystywana zarówno u dzieci, jak i dorosłych z:

•          porażeniem mózgowym,

•          autyzmem,

•          zachowaniami agresywnymi,

•          lękami i fobiami,

•          opóźnieniami w rozwoju umysłowym i fizycznym,

•          nadpobudliwością psychoruchową,

•          trudnościami w nauce, dysleksją

•          ADHD, ADD

•          zaburzeniami mowy,

•          zaburzeniami integracji sensorycznej

•          zaburzeniami po udarach mózgu, stwardnieniem rozsianym.

 

 

Integracja odruchów posturalnych i dynamicznych wg dr Swietłany Masgutowej

Odruchy posturalne i dynamiczne pojawiają się jeszcze w życiu płodowym i w okresie niemowlęcym służą ochronie życia i obronie przed szkodliwym wpływem środowiska zewnętrznego. Rodzimy się z zaprogramowanymi wzorcami ruchowymi, które wykorzystujemy do osiągania kolejnych etapów rozwoju. W naturalny sposób, jeżeli rozwój niczym nie jest zakłócony, odruchy przekształcają się w reakcje i umiejętności coraz bardziej świadome i złożone. Jeżeli płynność tego procesu jest zahamowana przez chorobę lub czynnik zewnętrzny rozwój jest utrudniony.

Jeśli odruchy nie zostaną prawidłowo zintegrowane z systemem nerwowym, stają się przyczyną zaburzeń. Osłabiają strukturalnie ośrodkowy system nerwowy, co w konsekwencji prowadzi do zaburzeń wyższych procesów nerwowych, rozumianych jako szeroko pojęte uczenie się, odbijając się także na wszystkich poziomach osobowości.

Terapia Integracji Odruchów ma na celu zintegrowanie przetrwałych odruchów niemowlęcych. Polega ona na wykonywaniu przez dziecko we współpracy z terapeutą odpowiednich ćwiczeń ruchowych, uruchamiających określone partie mięśni, ćwiczeniach izometrycznych oraz masażu. Istotą terapii jest stymulacja odpowiednich partii mózgu poprzez masaż i pracę mięśni, dla uruchomienia mechanizmów integracji.

Przetrwałe w różnym stopniu odruchy niemowlęce mogą powodować:

•          trudności w uczeniu się,

•          problemy emocjonalne oraz problemy z zachowaniem,

•          problemy sensoryczno-motoryczne,

•          alergie,

•          trudności z koordynacją motoryki,

•          trudności z artykulacją

Terapia jest skutecznie wykorzystywana zarówno u dzieci, jak i dorosłych podczas pracy z:

•          trudnościami w nauce, dysleksją,

•          nadpobudliwością psychoruchową,

•          zachowaniami agresywnymi,

•          zaburzeniami integracji sensorycznej

•          porażeniami mózgowymi

•          autyzmem,

•          lękami i fobiami,

•          opóźnieniami w rozwoju umysłowym,

•          ADHD, ADD,

•          zaburzeniami mowy.